ما نویسنده‌ایم، اما مسائلی که در تاریخ معاصر در جامعه‌یِ ما و جوامع دیگر پدید آمده، تصویری را که دولت و بخشی از جامعه و حتا برخی از نویسندگان از نویسنده دارند، مخدوش کرده است؛ و در نتیجه هویتِ نویسنده و ماهیتِ اثرش، و هم‌چنین حضورِ جمعی نویسندگان دست‌خوش برخوردهایِ نامناسب شده است.
از این‌رو ما نویسندگانِ ایران وظیفه‌یِ خود می‌دانیم برایِ رفع هرگونه شبهه و توهم، ماهیتِ کار فرهنگی و علتِ حضورِ جمعی خود را تبیین کنیم.
ما نویسنده‌ایم، یعنی احساس و تخیل و اندیشه و تحقیق خود را به اشکالِ مختلف می‌نویسیم و منتشر می‌کنیم. حق طبیعی و اجتماعی و مدنی ما است که نوشته‌مان - اعم از شعر یا داستان، نمایش‌نامه یا فیلم‌نامه، تحقیق یا نقد، و نیز ترجمه‌یِ آثار دیگر نویسندگانِ جهان- آزادانه و بی‌هیچ مانعی به دستِ مخاطبان برسد. ایجادِ مانع در راهِ نشر این آثار به هر بهانه‌یی، در صلاحیتِ هیچ کس یا هیچ نهادی نیست. اگر چه پس از نشر راهِ قضاوت و نقدِ آزادانه در باره‌یِ آن‌ها بر همگان گشوده است.
هنگامی که مقابله با موانع نوشتن و اندیشیدن از توان و امکانِ فردیِ ما فرا‌تر می‌رود، ناچاریم به صورتِ جمعی- صنفی با آن روبه‌رو شویم، یعنی برایِ تحقق آزادیِ اندیشه و بیان و نشر و مبارزه با سانسور، به شکل جمعی بکوشیم. به همین دلیل معتقدیم:
حضور جمعی ما، با هدفِ تشکل صنفی نویسندگانِ ایران متضمن استقلالِ فردیِ ما است. زیرا نویسنده در چه‌گونگی خلق اثر، نقد و تحلیل آثار دیگران، و بیانِ معتقداتِ خویش باید آزاد باشد. هم‌آهنگی و هم‌راهی او در مسایل مشترکِ اهل قلم به معنایِ مسئولیتِ او در برابر مسایل فردیِ ایشان نیست. هم چنان که مسئولیتِ اعمال و افکار شخصی یا سیاسی یا اجتماعی هر فرد بر عهده‌یِ خودِ او است.
با این همه، غالباً نویسنده را، نه به عنوانِ نویسنده، بل‌که به ازایِ نسبت‌هایِ فرضی یا وابستگی‌هایِ محتمل به احزاب یا گروه‌ها یا جناح‌ها می‌شناسند و بر این اساس در باره‌یِ او داوری می‌کنند. در نتیجه حضور جمعیِ نویسندگان در یک تشکل صنفی ـ فرهنگی نیز در عدادِ احزاب یا گرایش‌هایِ سیاسی قلم‌داد می‌شود.
دولت‌ها و نهاد‌ها و گروه‌هایِ وابسته به آن‌ها نیز بنا به عادت، اثر نویسنده را به اقتضایِ سیاست و مصلحتِ روز می‌سنجند، و با تفسیرهایِ دل‌بخواه حضورِ جمعیِ نویسندگان را به گرایش‌هایِ ویژه‌یِ سیاسی یا توطئه‌هایِ داخل و خارج نسبت می‌دهند. حتا بعضی افراد، نهاد‌ها و گروه‌هایِ وابسته، همان تفسیر‌ها و تعبیرهایِ خودساخته را مبنایِ اهانت و تحقیر و تهدید می‌کنند.
از این‌رو تأکید می‌کنیم که هدفِ اصلی ما از میان برداشتن موانعِ راهِ آزادیِ اندیشه و بیان و نشر است و هر گونه تعبیرِ دیگری از این هدف، نادرست است و مسئولِ آن صاحبِ همان تعبیر است.
مسئولیتِ هر نوشته‌یی با همان کسی است که آن را آزادانه می‌نویسد و امضا می‌کند. پس مسئولیتِ آن‌چه در داخل یا خارج از کشور به امضایِ دیگران، در موافقت یا مخالفت با ما نویسندگانِ ایران منتشر می‌شود، فقط بر عهده‌یِ همان امضاکنندگان است.
بدیهی است که حق تحلیل و بررسی هر نوشته برایِ همگان محفوظ است، و نقدِ آثار نویسندگان لازمه‌یِ اعتلایِ فرهنگِ ملی است، اما تجسس در زندگی خصوصی نویسنده به بهانه‌یِ نقدِ آثارش، تجاوز به حریم او است و محکوم شناختن او به دستآویزهایِ اخلاقی و عقیدتی خلافِ دموکراسی و شئونِ نویسندگی است. هم چنان که دفاع از حقوق انسانی و مدنی هر نویسنده نیز در هر شرایطی وظیفه‌یِ صنفی نویسندگان است.
حاصل آنکه
حضورِ جمعی ما ضامن استقلالِ فردیِ ما است، و اندیشه و عمل خصوصیِ هر فرد ربطی به جمع نویسندگان ندارد. این یعنی نگرش دموکراتیک به یک تشکل صنفی مستقل.
پس اگر چه توضیح واضحات است، باز می‌گوییم ما نویسنده‌ایم. ما را نویسنده ببینید و حضور جمعی ما را حضور صنفی نویسندگان بشناسید.
۲۳ مهرماه ۱۳۷۳
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر